فروشگاه کانواس (بوم مدل کسبوکار) آرباکو

چکیده

یک تیم به مطالعه این مطلب می‌پردازد که آیا عوامل مکالمه مثل Alexaیا Siri، می‌توانند به روشی که کودکان با همنوعانشان ارتباط می‌گیرند، اثر بگذارند.

موضوع اصلی

به‌خاطر عوامل مکالمه مثل Siriاپل یا Alexaآمازون، چت کردن با یک ربات اکنون بخشی از زندگی روزمره بسیاری از خانواده‌هاست. تحقیقات اخیر نشان داده است که کودکان غالباً بسیار مشتاق به یافتن این مطلب هستند که آن ها می‌توانند از Alexa بخواهند که آوازهای موردعلاقه‌شان را پخش کند یا مامان‌بزرگشان را صدا بزند.

اما آیا مدام وقت گذراندن با Alexaیا Siriمی‌تواند به روشی که کودکان با همنوعانشان ارتباط می‌گیرند اثر بگذارد؟ بر اساس مطالعه جدید انجام شده توسط دانشگاه واشینگتن که دریافت که کودکان زمانی به متن حساس هستند که با این مکالمات آغاز شوند، جواب احتمالاً نه، می‌باشد.

این تیم یک عامل مکالمه داشت که به 22 کودک بین 5 تا 10 سال آموزش می‌دهد تا از لغت bungo استفاده کنند تا تقاضا کنند که سریع‌تر صحبت کنند. کودکان آماده بودند تا از این لغت زمانی استفاده کنند که یک ربات سرعت گفتارش را پایین بیاورد. ازآنجایی‌که اکثر کودکان ازbungo در مکالمه با والدینشان استفاده می‌کنند، bungo منبع بازی یا شوخی خودمانی درباره اعمالی مانند یک ربات می‌شود. ولی وقتی محققان با آهستگی با کودکان حرف زدند، کودکان به‌ندرت از bungo استفاده کردند و اغلب صبورانه منتظر ماندند تا قبل از جواب دادن به محقق، او حرفش را تمام کند.

محققان یافته‌هایشان را در ماه ژوئن در 2021 Interaction Design and Children conference (کنفرانس کودک و طراحی تعامل 2021) منتشر کردند.

مؤلف ارشد الکسیس هینیکر (Alexis Hiniker) دانشیار دانشگاه واشینگتن در آموزشگاه اطلاعات گفت: "ما کنجکاو بودیم که بدانیم آیا بچه‌ها عادات مکالمه خود را از تعاملات هرروزه‌شان با Alexa یا عوامل دیگر یاد می‌گیرند؟ بسیاری از تحقیقات موجود به عوامل طراحی شده توجه می‌کنند تا مهارت‌های ویژه‌ای را مانند ریاضیات آموزش بدهند که کمی با عاداتی که یک کودک ممکن است تصادفاً با چت کردن با یکی از این چیزها به دست آورد فرق دارد."

محققان 22 خانواده را از ناحیه سیاتل انتخاب کردند تا در مطالعه پنج‌بخشی شرکت کنند. این پروژه قبل از پندمی کووید 19 روی داده است، پس هر کودک در یک آزمایشگاه با یک والد و یک محقق روبرو شد. برای بخش اول مطالعه، کودکان با یک ربات کارتونی ساده یا کاکتوس روی صفحه یک تبلت صحبت کردند که متن مکالمه نیز نمایش داده می‌شد.

در سمت دیگر، محقق دیگری که در اتاق نبود از هر کودک سؤالاتی را پرسید که اپلیکیشن آن ها را به یک‌صدای مفهومی ترجمه کرده و برای کودک پخش کرد. محقق به جواب‌ها و واکنش‌های کودک با بلندگوی تلفن گوش داد.

در ابتدا، همان‌طوری که کودک با یکی از دو عامل مکالمه (ربات یا کاکتوس) صحبت کرد، به آن ها گفت: "وقتی من حرف می‌زنم، گاهی بسیار آهسته شروع به صحبت می‌کنم. تو می‌توانی برای یادآوری من بگویی bungo، تا من دوباره سریعاً صحبت کنم."

بعد از چند دقیقه چت با یک کودک، اپلیکیشن به حالتی در آمد که به طور دوره‌ای سرعت گفتار عامل پایین می‌آمد تا اینکه کودک کلمه bungo را بگوید. سپس محقق دکمه‌ای را فشار داد تا فوراً گفتار عامل را به‌سرعت اولیه برگرداند. در طی این جلسه، عامل به کودک یادآور شد تا در صورت لزوم از bungo استفاده کند. مکالمه ادامه یافت تا اینکه کودک با استفاده از bungo حداقل سه بار تمرین کرده بود.

به اکثریت کودکان، یعنی 64%، یادآوری شد که بار اولی که عامل، صدای گفتارش را پایین آورد از bungo استفاده کنند، و همه آن ها تا انتهای این جلسه این روال را یاد گرفتند.

سپس کودکان به عامل دیگری معرفی شدند. این عامل هم به طور دوره‌ای بعد از یک مکالمه مختصر با سرعت نرمال، شروع به آهسته صحبت‌کردن نمود. ازآنجایی‌که سرعت گفتار این عامل هم زمانی که کودک کلمه bungo را گفت به‌سرعت نرمال برگشت، این عامل، استفاده از آن کلمه را به کودک یادآوری نکرد. زمانی که کودک پنج بار گفت bungo ،یا زمانی که به عامل اجازه داده شد تا پنج دقیقه به آهسته صحبت کردن ادامه دهد، محقق در اتاق این مکالمه را تمام کرد.

با به پایان رسیدن این جلسه، 77% کودکان موفق شدند که با این عامل از کلمه bungo استفاده کنند.

در این نقطه، محقق اتاق را ترک کرد. وقتی تنها شدند، والدین با کودک چت کردند و سپس به‌عنوان یک ربات و کاکتوس، تصادفی شروع به صحبت کردند. والدین هیچ یادآوری کننده‌ای برای استفاده از کلمه bungo نداشتند.

تنها 19 والدین این بخش از مطالعه را انجام دادند. از بچه‌هایی که این بخش را کامل کردند، 68% در مکالمه با والدینشان از کلمه bungo استفاده کرده‌اند. بسیاری از کودکان آن کلمه را با مهربانی استفاده کردند. برخی کودکان به طور خیلی مشتاقانه‌ای آن را انجام دادند، غالباً وسط جمله حرف والدینشان را قطع می‌کردند. بقیه با پرسیدن این مطلب از والدینشان که چرا آن ها مانند ربات‌ها عمل می‌کنند، اظهار دودلی کرده یا ناکام ماندند.

وقتی محقق بازگشت، آن ها مکالمه مشابهی با کودک داشتند: در ابتدا نرمال، سپس گفتار آهسته‌تر دنبال شد و در این وضعیت، تنها 18% از 22 کودک از کلمه bungo برای محقق استفاده کردند. هیچ‌کدام از آن ها راجع به گفتار آهسته محقق حرفی نزدند، هرچند برخی از آن ها با والدین خود تماس چشمی برقرار کرده بودند.

هینیکر (Hiniker) گفت: "بچه‌ها در انتقال رفتارهایشان آگاهی اجتماعی واقعاً ممتازی را نشان دادند. آن ها مکالمه با عامل دوم را یک مکانی دیدند که برای استفاده از کلمه bungo مناسب بود. با والدین، مکالمه با عامل دوم را شانسی برای پیوند و بازی دیدند و سپس با محقق که یک غریبه بود، در عوض مسیر امن اجتماعی استفاده از اصول مکالمه سنتی‌تر عدم قطع حرف کسی که با شما صحبت می‌کند، را در پیش گرفتند ."

در این جلسه در آزمایشگاه، محققان خواستند بدانند که bungo در طبیعت چگونه خواهد بود، پس از والدین خواستند که سرعت گفتارشان را در 24 ساعت آینده در خانه پایین بیاورند.

از 20 والدین که این کار را در خانه کردند، 11 نفر گزارش کردند که کودکان به استفاده از bungo ادامه داده‌اند. این والدین تجارب خود را شوخی وار، لذت‌بخش و مانند یک شوخی خودمانی بیان کردند. کودکانی که در آزمایشگاه دچار شک‌گرایی شده بودند، بسیار به این رفتار در خانه ادامه دادندو از والدینشان خواستند که یا مانند ربات عمل نکنند یا از پاسخ خودداری کنند.

هینیکر (Hiniker) گفت: "احساس عمیقی در بچه‌ها وجود دارد که ربات‌ها مانند اشخاص نیستند و نخواستند که رابطه محور شود. پس برای بچه‌هایی که به ایجاد این تعامل با والدینشان توجهی نکرده و به آن فکر نکرده‌اند، چیز جدیدی برای آن ها می‌شود. مثل این نبود که با والدینشان مانند یک ربات رفتار کردند. با آن ها بازی می‌کردند و با کسی که آن ها دوست داشتند ارتباط برقرار می‌کردند."

هینیکر (Hiniker) گفت که اگرچه این یافته‌ها نشان می‌دهد که بچه‌ها متفاوت از روشی که با مردم رفتار می‌کنند با Siriرفتار می‌کنند، هنوز هم ممکن است که وقتی آن ها با افراد دیگر حرف می‌زنند، مکالمه با یک عامل به طور ماهرانه‌ای بر عادات کودکان تأثیر بگذارد (مثل استفاده از یک نوع خاصی از زبان یا تن مکالمه).

اما این حقیقت که بچه‌های زیادی خواستند که در چیز جدیدی با والدینشان شرکت کنند، بیانگر این است که طراحان می‌توانند تجارب اشتراکی مانند این را داشته باشند تا به بچه‌ها کمک کنند تا چیزهای جدیدی را یاد بگیرند.

هینیکر (Hiniker) گفت: "من فکر می‌کنم فرصت مهمی در اینجا برای گسترش تجارب آموزشی برای عوامل مکالمه وجود دارد که بچه‌ها می‌توانند با والدینشان تجربه کنند. استراتژی مکالمه زیادی وجود دارد که می‌تواند به بچه‌ها کمک کند تا روابط بین شخصی قوی را یاد بگیرند، رشد دهند و گسترش دهند مانند برچسب‌زنی به احساسات خود، با استفاده از جملات "من" یا استقامت در برابر دیگران. ما دیدیم که بچه‌ها بعد از اینکه از دستگاه یاد گرفتند تحریک شدند تا به شوخی با والدینشان مکالمه تمرین کنند. نتایج دیگر من برای والدین نگران‌کننده نیست. والدین به بهترین نحو بچه‌هایشان را می‌شناسند و از اینکه این نوع چیزها رفتار کودکشان را تشکیل می‌دهد احساس خوبی دارند. ولی من‌بعد از اجرای این مطالعه اعتمادبه‌نفس بیشتری دارم چراکه بچه‌ها یک کار خوب انجام دادند و آن شناخت فرق بین دستگاه‌ها و افراد بود."

دیگر مؤلفان همکاری‌کننده در این مقاله آملیا وانگ (Amelia Wang)، جاناتان تران (Jonathan Tran)، که هر دو نفر این تحقیق را به‌عنوان دانشجویان فوق‌لیسانس دانشگاه واشینگتن در طراحی و مهندسی کامل کردند، مینگروی ژانگ (Mingrui Zhang)، دانشجوی دکترای در دانشگاه واشینگتن، جنی رادسکی (Jenny Radesky)، استادیار مدرسه پزشکی دانشگاه میشیگان، کایلی سوبل (Kiley Sobel)، محقق تجربی ارشد در دولینگو (Duolingo) که قبلا از دانشگاه واشینگتون مدرک دکترا گرفه است، سونسو رای هونگ (Sunsoo Ray Hong)، دانشیار دانشگاه جورج ماسون می باشند. این تحقیق سرمایه اولیه ای از فلوشیپ شغلی کنونی بنیاد جاکوب (Jacobs Foundation Early Career Fellowship) را گرفته است.

منبع موضوع:

مواد و موضوعات توسط دانشگاه واشینگتن (University of Washington) تهیه شدند. مقاله اصلی توسط سارا مک کویت (Sarah McQuate) نوشته شده است.

نکته: محتوا ممکن است از نظر سبک نگارشی و طول مطلب، ویرایش شده باشد.

ژورنال مرجع:

الکسیس هینیکر (Alexis Hiniker)، آملیا وانگ (Amelia Wang)، جاناتان تران (Jonathan Tran)، مینگروی ژانگ (Mingrui Zhang)، جنی رادسکی (Jenny Radesky)، کایلی سوبل (Kiley Sobel)، سونس ورای هونگ (Sunsoo Ray Hong).

آیا عوامل مکالمه می‌توانند روش صحبت کودکان با مردم را تغییر دهند؟

Can Conversational Agents Change the Way Children Talk to People?

کنفرانس کودک و طراحی تعامل (Interaction Design and Children conference)، 2021؛ DOI: 10.1145/3459990.3460695